The art of chilling!

मागच्या आठवड्यात एका मित्राला भेटले …त्याच्याकडून शिकण्यासारख आहे बरच पण सगळ्यात महत्वाच आहे ते Art of chilling!

पहिला बोट आणि करंगळी वर करायची , उरलेली बोटं दुमडायाची ! And you are a disciple of art of chilling!
Unfortunately I am still learning that art but I can direct you to the concerned person! :P

art of chilling is not "not ever getting into panic mode".. Its handling the panic mode I guess... Take it easy , just chill वगैरे शब्द ऐकायला भारी वाटतात पण आपण असा काहीही करत नाही … पण आता I am going on the route of chilling!

एकदम मस्त chilled out attitude.. काय होईल , कधी होईल हे सगळ सोडून आत्ता मी काय करू यावर लक्ष !
केवढा भारी वाटतं अस काहीतरी लिहायला ! लोक संगे ब्रम्हज्ञान आणि आपण कोरडे पाषाण !

Anyways coming back to my dear friend, he is a person who can make you "CHILL". His two patented works , "Chill" and "Peace" will not allow you to fight with him! WoW! Such an amazing advantage it has!

So next time my boss asks me for something , I will say "Chill" :P
Next time my sister decides to pick up a fight , "Peace"

The only person for whom this wont work is the master! Its his way , so I will have to figure out a way to work around that...

Anyways , I will write in more details once I learn and in a position to explain it.

Till then

पहिला बोट आणि करंगळी वर करा, उरलेली बोटं दुमडा आणि मग "Chill"


           

भकास !

आज खरच भकास / उदास शहर म्हणजे काय  मी आज पहिल ! बापरे त्या जुन्या भिंती , रिकामे रस्ते , जागा दिसेल तिथे केलेली ग्राफिटी , कचरा आणि चहूकडे पसरलेली उदासीनता !

कितीतरी अर्धवट पडलेल्या इमारती , फुटलेल्या काचा , मला माहित नाही कि हे शहर त्याच्या चांगल्या काळात कस होत? पण आत्ता मात्र अगदी न बघावाणारी स्थिती आहे ,

अशाच एका इमारतीच मनोगत

-------
हो मीच बोलतीये … खर तर आता बोलायला काही उरल नाहीये आणि त्यापेक्षाही आता माझं ऐकायला कुणी उरला नाहीये … कुण्या एके काळी लोकं मला ओळखायची … माझ्या आसपास गर्दी असायची …. कित्येकांची स्वप्न , कुटुंब , आशा - निराशा माझ्याशी जोडलेल्या होत्या ! इथेच बघून कुणी निराशेच्या वादळातून सावरल … कुणी त्यात वाहत जाउन स्वतःला हरवलं …. कुणी उंच उंच आकाशात झेप घेतली तर कुणी त्याच उंचीवरून उडी मारून सर्वस्व गमावलं !

पण आज इथे कुणीच नाही , माझ्याशी बोलायला , त्यांच्या व्यथा सांगायला , त्यांची सुखं - दुःखं मांडायला …
माझा अस्तित्वच जणू नकोस झालाय सगळ्यांना … समोरच्या इमारतीच्या आरशात स्वतःला बघण्याच सुख सुद्धा नाही माझ्या नशिबी आता … तीही बिचारी अगदीच कोलमडली आहे …

माझीही काही स्वप्न असतील ना? मलाही कित्येकांना मोठ होताना बघायचा होत , आकाशात उंच उडताना पहायच होत … पण सगळ सगळ संपल!

आता आहे मी आणि माझा एकटेपणा … आणि वाट बघतोय आम्ही …
-----

Detroit downtown